Σταύρος Τσιώλης

"Θα 'ρθει μια μέρα που η ζωή θ' αλλάξει. Εμείς δεν θα υπάρχουμε τότε, αλλά δεν πειράζει, αρκεί που θα μας σκεφτούν. Θα θυμηθούν πως ζήσαμε και εμείς κάποτε.

Κέρασε τον να σταματήσει."

Μέσα στην εβδομάδα ο κύριος Σταύρος μας αποχαιρέτησε. Είναι από τις στιγμές που δύσκολα έχεις κάτι να πεις, αλλά είσαι σίγουρος πως αυτός θα έβρισκε την κατάλληλη ατάκα, με έναν τρόπο αποκλειστικά δικό του. Ας πούμε λοιπόν πως πρώτα "έφαγε ελαφριά, κοιμήθηκε 3 ώρες και μόλις δρόσισε", ξεκίνησε για ένα μέρος όπου οι άνθρωποι μπορεί και να "συγνωρούν όσους από έρωτα εκπέσανε" οι Πελοποννήσιοι δεν είναι λέρες και όπου γίνονται διακοπές χωρίς γυναίκες...

Για τη Μικρή μου Παλίρροια

Παράδεισο να βρούμε , απόγευμα να πιούμε άνθος μου μη μαραθείς Στα χέρια σου άπλωσες τα δικά μου χάραμα εσύ άγγιξες τα φτερά μου στο πουθενά αμέθυστος ο χρόνος σαν προσευχή που ψιθυρίζεις μόνος 

Θυμάσαι τότε στο θέατρο που στεκόσουν στην άκρη στα κάγκελα κι αγνάντευες κι εγώ από τις κερκίδες κατέβηκα και σε βρήκα;

Πέρασα από το κέντρο του κύκλου.

Ήθελα να καθίσω στη Γη. 
Να ενωθώ με το κέντρο, να γειώσω την ουσία μου και ανάμεσα σε σιωπές και κελαηδισμούς να μου μιλήσω, να μου φωνάξω, να μου πω πως μ'αγαπώ, πως θα με φροντίζω, πως θα με υπερασπίζομαι και θα παλεύω για την ΑλήθΕια μου. 
Πως θα τη διώξω τη γαμημένη την ενοχή, την μπερδικλώστρα ανασφάλεια και την άκαμπτη παγωμένη λογική.
Πως γυμνή και ατόφια θα γίνω από σώμα, σωματοποιημένο συναίσθημα. 
Πως δε θα φυσήξω να σβήσω το κερί, παρά θα μάθω να φυσώ για να το δυναμώνω.
Πως το "μέσα" είναι αυτό που πλάθει το απ'εξω και όχι το αντίστροφο. Δε με εγκλωβίζω αλλά με μεταφέρω.
Πως μια μέρα θα βρεθώ στο κέντρο και τα χίλια μάτια που θα με κοιτάνε δε θα με φοβίζουν, γιατί θα ξέρω πως δε βλέπουν κάτι ξένο. θα ξέρω ότι βλέπουν εμένα. Εμένα που με ανακάλυψα, με είδα και με ένιωσα. Ψυχή ψηλή, γυναικεία με θράσος και ευαισθησία. Χωρίς αγκάθια και φόβους.

Αυτά ήθελα να πω όταν πέρασα το κέντρο. Μα δε τα είπα εκείνη τη φορά. Θα τα πω την επόμενη. Σημασία έχει ότι τα ένιωσα. Βήμα-βήμα.

Θυμάσαι Αμέθυστε τι σου απάντησα όταν μου είπες "Σε κορόιδεψα. Δεν έχει θέα από δω κάτω";
Σου είπα "κι όμως έχει" και γύρισα και κοίταξα τα μάτια σου, το κέντρο και τις κερκίδες. Όλα μέσα στο Φως.

Το άλογο με τα κεράσια

(άτιτλο)

Μπερδεύτηκα με τους χρόνους μου. Ένιωθα ότι έπρεπε να κάνω πράγματα μέσα σε συγκεκριμένο χρόνο. Με θόλωσα και αντί να πω ξεκάθαρα αυτό που ήθελα,  είπα αυτό που μου ήταν  πιο εύκολο. 

Αλλά κατάλαβα πως θέλω  το χρόνο μου. Η αλλαγή είναι  μεγάλη  και δε πρέπει να γίνει με άλματα. Δε θα γίνει σωστά. Βημα βήμα  πρέπει.

Το φως μου δυναμώνει ότι δεν πιέζεται από χώρους και χρόνους. Δεν είναι ακόμη τόσο δυνατό για να υπάρχει σε κάθε μου στιγμή παρόν και ακλωνητο. Είναι σαν τα μωράκια που μέχρι να σαρανταρησουν δε τα βγάζουν έξω. Γι'αυτο λοιπόν ήμουν σε ένταση όταν βρεθήκαμε. 

(...) το δυναμώνω για να μη φοβάται πλέον. Το δυναμώνω και το υπερασπίζομαι. Να συνηθίσει να μη κρύβεται.  Να το δίνω ελεύθερα και αφιλτράριστα. Να μη φοβάται το ξένο και να μην νιώθει. εμπιστοσύνη στο οικείο. Να μη χρειάζεται να του πεις για τη καθημερινότητα σου για να νιώσω οικεία.

Το άλογο με τα κεράσια

Δυο κατιφέδες

Μια εποχή συντετριμμένη 
κοντοστάθηκα στον κήπο σου 
που μύριζε χνώτα και χώμα βρεγμένο
και λίγο θυμήθηκα εκείνο το μεσημέρι
που σου 'χα φέρει δύο κατιφέδες δώρο
γιατί το προηγούμενο βράδυ κάτι σ' έπιασε και ξερίζωσες όλα σου τα λουλούδια.
Δε μας αξίζουν οι κήποι σ' εμάς
τους μαραμένους
μου είχες πει στο τηλέφωνο
και η φωνή σου έτρεμε 
γιατί τα χέρια σου είχαν γεμίσει αγκάθια
κι έτρεξα τ' άλλο πρωί 
κι αγόρασα δυο κατιφέδες 
που 'χα ακούσει ότι είναι φυτά προστάτες 
δύο κατιφέδες με μεγάλα πορτοκαλί πέταλα 
στους έφερα γεμάτος λαχτάρα 
κι εσύ τους πήρες στην αγκαλιά σου
και μαζί κι εμένα
κι έβαλες τα κλάματα
όπως δεν τα είχες βάλει ξανά,
κι έτσι όπως μ' αγκάλιασες,
δεν ξέρω,
θαρρείς ο ήλιος για λίγο σταμάτησε 
και μας καμάρωνε 
εμάς τους μαραμένους 
να αλλάζουμε, 
δίχως να το ξέρουμε
(ακόμη)
εποχή
μια για πάντα.

Εκτός εποχής ΙΙ.

Σεπτέμβρης  | Νέα Επαφή, εκδ. Ερσίλια

Γραμματική και συναίσθημα

Μπήκε στο αμάξι μ' αγκάλιασε ήταν τόσο τρυφερό και γλυκό πλάσμα. Της λέω κοίτα να δεις και τα δικαιώματα του θηλυκού ανθρώπου δε μπορούμε να τα κατακτήσουμε παρά μονάχα μέσα από την καλλιέργειας της ανθρωπιάς και των συναισθημάτων, όχι με την κατάργησή τους, γιατί τότε απλά...

Απλώς αγράμματε, απλώς, με διακόπτει ο Θανάσης. Ήμουνα επίσκεψη το Μανόλη και τους έλεγα την ιστορία, αφού με ρώταγαν πώς είναι οι γυναίκες τώρα έξω. απλώς αγράμματε, απλώς φώναζε ο Θανάσης έξαλλος. Νομίζετε, πως όταν γαμάτε τη γλώσσα εν ονόματι της δημοτικής κάνετε επανάσταση όπως αυτή η μικρά, που καταργώντας το συναίσθημα και τις ευγενικές χειρονομίες, νόμιζε πως υπερασπίζεται τα δικαιώματά της. Η γλώσσα, αγαπητέ μου, όπως και το συναίσθημα και οι ευγενικές χειρονομίες, είναι τα μόνο που μας απόμεναν για να ξαναβρούμε τη φαντασία μας, τη δυνατότητα να ξαναονειρευτούμε, τη δυνατότητα της ατομικής μας ελευθερίας και ευθύνης, γι' αυτό βάλανε και τη γλώσσα στον Προκρούστη, και από πολυσήμαντη ανθρώπινη λειτουργία προσπαθούν να τη μετατρέψουν σε απλό παραγωγικό εργαλείο. μέσα από την απλούστευση σιγά σιγά καταργούν το ζωντανό κυκλοφοριακό σύστημα της γλώσσας, όπου οι λέξεις είναι εκδηλώσεις του πνεύματος, του συναισθήματος και της συγκίνησης, δηλαδή λέξεις φορτισμένες με τη μέγιστη έκφραση, ενέργεια και σαφήνεια. και στη θέση τους, τάχα για οικονομία, κατασκευάζουν έτοιμα σχήματα και συνθήματα που απονευρώνουν μέχρι να εξαφανίσουν τη σχέση μεταξύ σκέψης και συναισθήματος,  διαλύουν και σκορπούν κάθε ψυχική ένταση. έτσι η γλώσσας παύει να είναι περιπέτεια, παύει να είναι έκφραση του φορέα της, παύει να είναι επικίνδυνη για την εξουσία και το σύστημα. Από ζωντανός οργανισμός και οργασμός, καταντάει ένας τεχνικός κώδικας διαχειριστικής συνεννόησης αλλά χωρίς "νόηση". Θαρρείς πως δεν ξέρουνε πως περιορισμός στη γλώσσα σημαίνει περιορισμός στη σκέψη, στη φαντασία. στο συναίσθημα, στην παρόρμηση; Το ξέρουν οι καργιόληδες, γι' αυτό ξηγιούνται έτσι. Είναι το άλλο σκέλος της υποταγής, ψιλοδουλεμένο μέσα από πείρα αιώνων όλων των εξουσιών, και είναι ένα από τα πιο επικίνδυνα εφευρήματα της σύγχρονης εξουσίας, γιατί σκοπεύει να νεκρώσει αυτό το θαυμαστό δώρο που λέγεται μυαλό. να καταργήσει την ερωτική του σχέση με το συναίσθημα, με τη φαντασία και την παρόρμηση, την εφηβεία και την παρθενική σχέση του με τις πραγματικότητες, τη ξέχωρη, τη μοναδική και ταυτόχρονα αρμονική σχέση με τον κόσμο, όπως με την "ηθική", την "ευταξία", την "ευπρέπεια" υποτάσσουν την εξέγερση του σώματος και τις παρορμήσεις του, για να μας μετατρέψουν από ελεύθερους ανθρώπους σε αντικείμενα παραγωγής και κατανάλωσης υλικών αγαθών από ελεύθερους πολίτες σε ενεργούμενα, από δημιουργούς σε θεατές, από ερωτικούς ανθρώπους σε πολεμιστές... Αν λοιπόν, στην υπεράσπιση του θηλυκού ανθρώπου, δεν υπερασπιστούμε την ωραιότητα της γυναίκας, την άνθηση της θηλυκότητάς της, τότε είναι βέβαιο ότι ο άνθρωπος θα γίνει φτωχότερος. 

Όλα μπλοκαρισμένα, Σαλονικιέ. 

Από παντού μας κλείσανε [...]

Χαμογέλα, ρε... Τι σου ζητάνε | Χρόνης Μίσσιος