 |
| από @joey.re.file |
Ερχόμαστε κοντά. Ο άνθρωπος το έχει ανάγκη να έρχεται κοντά
ο ένας με τον άλλο. Ε και μ’ αυτά και με κείνα όταν καταλαβαίνεις ότι δε μπορείς
να κρεμαστείς ή να στηριχτείς κάπου αλλού όσον αφορά αυτούς που θα έπρεπε να βοηθήσουνε
και να στηρίξουνε γιατί έχουνε τα μέσα να το κάνουνε, θέλοντας και μη αυτόματα
έρχεσαι πιο κοντά με τον άλλον γιατί πλέον το έχεις ανάγκη. Υπάρχει ένα πολύ
μεγάλο καλό και ένα πολύ μεγάλο κακό από πώς ρολλάρει αυτή τη στιγμή η φάση, αν
ρολλάρει η φάση. Το καλό είναι αυτό που σου είπα. Το κακό είναι ότι ο κόσμος
χάνει την ελπίδα του, αλλά και πάλι αντισταθμίζεται από το καλό. Γιατί όταν εγώ
σου πιάσω το χέρι ή σε πάρω μια αγκαλιά,
σου σκάσω το χαμόγελο και σου πω ότι όλα γίνονται, αλλά δεν είμαστε μόνοι σε
αυτό. Έτσι είναι ο κόσμος.
Δες εδώ τι γίνεται για παράδειγμα. Χθες είχανε όλη τη μέρα κλείσει
τη μισή πόλη ας πούμε. Ο κόσμος βγαίνει έξω διαμαρτύρεται, μιλάει, φωνάζει, νευριάζει, έχει οργή. Δεν είναι κακό. Σε καλό θα οδηγήσει και αυτό. Και ούτε κι
εγώ είμαι στη φάση ότι όλα τα αντιμετωπίζουμε σε φάση «peace, love and unity»
και «όλα θα πάνε καλά». Όχι. Προσπαθείς, βοηθάς, κάνεις ό,τι μπορείς και
περνάει από το χέρι σου, ο καθένας με το δικό του τρόπο και πάνω στο δικό του
το κομμάτι προκειμένου να φέρεις τους ανθρώπους κοντά. Κι εγώ θεωρώ τον εαυτό
μου τυχερό για ακόμη έναν λόγο. Γιατί όλο αυτό το πράγμα το οποίο κάνω και να βγάλεις
τη μουσική από τη μέση φέρνει κοντά μου ανθρώπους. Οπότε αυθόρμητα και
ασυναίσθητα έχω μια τάδε «χ» επιρροή επάνω τους. Γιατί να μην την
εκμεταλλεύομαι αυτή την επιρροή για καλό; Οκ;
Και βλέπεις ότι αν γίνουμε όλοι μια αγκαλιά. Και δεν είναι
ουτοπικό αυτό το πράγμα. Αν όλα τα παιδιά της γης πιανόντουσαν, ας πούμε, χέρι-χέρι…
Γίνεται. Όπως υπάρχει αυτή τη στιγμή, η πλειοψηφία του κόσμου που δε
χαμογελάνε, είναι σκυθρωποί, κοιτάνε να εκμεταλλευτούν τον άλλον, είναι
κουτοπόνηροι, οι έτσι, οι αλλιώς, οι κομπλεξικοί, οι ζηλόφθονες, υπάρχουνε πάρα
πολλές τυπολογίες, μοναδικότητες και μικρόκοσμοι. Οκ;
Όταν βλέπεις από την άλλη όμως ότι υπάρχουν και κάποιοι… Ας ήτανε
και ένας. Ένας, μόνο για αρχή, που το βλέπουν διαφορετικά, που το χειρίζονται
διαφορετικά, τότε αυτούς τους ανθρώπους οφείλεις… Υπάρχει μόνο ένα χρέος, για
μένα. Πηγαίνουν, δε πηγαίνουν καλά τα πράγματα σε αυτή τη χώρα. Οκ; Οφείλεις να
τον φέρεις κοντά σου και οφείλεις να του δίνεις φως. Μετά αυθόρμητα και
ασυναίσθητα επειδή ο άλλος θα το χαρεί τόσο πολύ αυτό, θα κάνει το ίδιο απέναντί
σου και θα γίνεται δύο, οι δύο τέσσερις και όλο αυτό το πράγμα, όπως υπάρχει η
μαυρίλα, πάει σαν σύννεφο και απλώνεται πάνω από την πόλη, πάνω από τη χώρα, δε
ξέρω, πάνω και από σένα τον ίδιο, δε ξέρω μπορεί να περπατάς και να έχεις ένα μαύρο
συννεφάκι από πάνω.
Μπορείς….
από συνέντευξη του Joey
στην εκπομπή "Μιλάμε ελεύθερα" με τον Χάρη Αρβανιτίδη
ΕΡΤ3, 2016
