Είναι ζωή.Δεν είναι σαν τα τρενάκια όπου μας έβαζαν οι γονείς μας όταν μικροί μας πήγαιναν στα λούνα παρκ και μας γέμιζαν, μας φούσκωναν τα μυαλά για την υπέρτατη εμπειρία δράσης και έκρηξης που μας περίμενε να βιώσουμε.
Κάπου εκεί, εμείς, μεθυσμένοι από την ανάγκη απελευθέρωσης, εμπνευσμένοι από τις περιπέτειες του Πίτερ Πάν, οδεύοντας στην Χώρα του Ποτέ, επιβιβαζόμασταν σε ένα βαγονάκι, στο οποίο, αν και συνήθως ήταν για δύο, καθόμασταν μόνοι μας, ή με τα αδέλφια μας (με τα οποία σ'εκείνη την ηλικία δεν τα πολύπηγαίναμε καλά) ή ακόμη κι αν τύχαινε να καθόμασταν δίπλα σε άλλο παιδάκι-ξένο- λίγο σημασία του δίναμε. (Ισως και καθόλου) έτσι απορροφημένοι από την έλευση της περιπέτειας που ήμασταν.
Πλημμυρισμένοι, λοιπόν, από την προσμονή, ακούγαμε από τα μεγάφωνα την ορντονανς:
"Δεθείτε καλά. Βεβαιωθείτε ότι η ζώνη σας είναι σωστά ασφαλισμένη και το προστατευτικό σίδερο εφαρμόζει σωστά"(στο λαιμό σας).
Μα ποιος ποτέ κατάφερε να νιώσει την ευτυχία μέσα στα σίδερα (εγκάθετα ή αυτοαναγερμένα);
Πάλι καλά να λέμε, λοιπόν, που αυτό που μας δόθηκε είναι ζωή και όχι μια διαδρομή του λούνα παρκ. Και σαν αντιληφθούμε (ο καθείς στις δικές του χρονικές και τοπικές συντεταγμένες) την απροσδιόριστη πορεία της ζωής, θα αποκαλυφθεί μπροστά μας ότι το ταξίδεμα των αισθήσεων, το πέταγα της καρδιάς δε γίνονται ούτε σε πορείες προσχεδιασμένες και στριμωγμένες σε δυο μεταλλικές ράγες και ούτε με την ασφάλεια πως αν ζαλιστούμε ή φοβηθούμε (ή αν οι άλλοι από κάτω μας ζαλιστούν ή φοβηθούν από την πορεία μας), η μητέρα μας θα ζητήσει από τον κύριο-υπεύθυνο να σταματήσει το τρενάκι και θα μας κατεβάσει από το βαγονάκι μας.
Κι αν και η ζωή είναι και αυτή γεμάτη με σκαμπανεβάσματα και διαδρομές προς όλες τις κατευθύνσεις: πάνω-κάτω, μέσα-έξω, η διαφορά με εκείνες των τρένων στα λούνα παρκ είναι ότι ο επιβάτης της ζωής σπάνια βλέπει μπροστά τους τις αλλαγές της πορείας τους. Συνήθως η πορεία πλεύσης του αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη, απρόσμενα, και οι νέες κατευθύνσεις σκάνε μπροστά στα μάτια του σαν υπόγεια κύματα που σιγά σιγά αναδύονται για να σκάσουν με ορμή στον ύφαλο και να ταράξουν κάθε προβλεπόμενη κανονικότητα.
Ούτε επιβιβαζόμαστε σε βαγονάκια των δύο. Ευτυχώς το βαγόνι της ζωής μας το σχεδιάζουμε στα μέτρα μας, μεγαλώνοντας ή μικραίνοντάς το ανάλογα με τις ανάγκες τις κάθε στιγμής(δικές μας ή των αγαπημένων μας). Και σίγουρα δεν ξεχνάμε μέσα στη δίνη της πορείας μας αυτόν/αυτούς που συνεπιβαίνουν.
Και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να κρατάμε τα μάτια της καρδιάς μας ανοιχτά σε όλη την πορεία, να βλέπει το πέταγμα, να γεμίζει αέρα, κίνηση, φως και μέθη. Α! και να αφήσουμε τους ανθρώπους να πιάσουν το χέρι μας, όταν αισθανθούμε ότι ο φόβος σκιάζει την πορεία μας
Είμαστε εδώ·
Και η ζωή μας ευτυχώς που δεν παίζεται αυτά τα μίζερα απογεύματα Κυριακής!
Και πριν σας αφήσω, ήθελα να σας πω αυτό. Είχα πάντα στο μυαλό μου ταυτισμένα τα λούνα παρκ με τους κλόουν. Έβλεπα το ένα να είναι το σύστοιχο του άλλου· στοιχείο που αν και από τη φύση του είναι χειροτονημένο να σου δίνει χαμόγελα και ανοίγματα ψυχής, αντ' αυτού καταφέρνει να σε στέλνει με την Ταχεία συη μελαγχόληση και στο στένεμα.
Γιατί;
Είναι το αναμενόμενο της διασκέδασης που μας έπνιγε και δε μας άφηνε τη νιώσουμε; Αντί να την βλέπουμε ως "εγγύηση προϊόντος" τη μεταφράζαμε σε "διαταγή ανωτέρου";
Είναι οι πολλαπλές "δυνατότητες" ευτυχίας που το λούνα παρκ μας προσέφερε;
Μα για στάσου, δεν ήταν διαφορετικές στην ουσία τους. Ήταν όλες το ίδιο προγραμματισμένες και καθοδηγημένες με στρατηγική μελέτη προς το στόχο της ανθρώπινης απόλαυσης. Απόλαυση που τελικώς δεν βιώναμε(ακόμη κι αν δεν είχαμε φόβους με τα ύψη).
Μήπως τελικά τα λούνα παρκ με έκαναν να νιώθω λιγότερο άνθρωπος;
Λιγότερο "άνθρωπός τους";
Το άλογο με τα κεράσια
