Έρχονται
ώρες,
που ξαφνικά σε πλημμυρίζει ολάκερο,
η νοσταλγία του ανέκφραστου.
Σαν την
θολή αόριστη ανάμνηση,
απ'την γεύση ενός καρπού, που έφαγες κάποτε,
πριν
χρόνια, σαν ήσουνα παιδί.
Μια μέρα μακρινή, ηλιόλουστη,
και θέλεις να την
θυμηθείς,
κι'όλο ξεφεύγει.
Τα μάτια σου, γεμίζουν τότε,
από ένα θάμπος χαμένων
παιδικών καιρών,
ή ίσως και από δάκρυα.
Γι'αυτό σας λέω,
πιστεύετε πάντοτε έναν
άνθρωπο που κλαίει,
είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του, θυμωμένο και
γιγάντιο.
Και εκείνο που ποτέ δεν θα ειπωθεί.
πηγή "Ένας άνθρωπος που κλαίει", Μαύρη Παλίρροια
Beat-Mίξη: Μαύρη Παλίρροια
